 |
| Źródło: wisatamu.com |
1. Sydney Opera House
W 1956
r. rząd New South Wales ogłosił konkurs na projekt budynku. Spłynęły 233 prace,
a zwycięzcą został duński architekt Jørn Utzon. Zaprojektował on jeden z
najbardziej rozpoznawalnych obiektów architektonicznych na świecie.
Ogromna
konstrukcja wykonana jest głównie ze stali, szkła i betonu, a jej powierzchnia
zajmuje 1,8 ha. Liczy 67 metrów wysokości, a
jego charakterystyczny dach został pokryty dokładnie 1 056 006 dachówkami
– importowanymi ze Szwecji.
Nieodłącznym
elementem panoramy przystani jest wznoszący się za budynkiem Sydney Opera
House, Harbour Bridge. To jeden z największych mostów łukowych na świecie.
Oddano go do użytku już w I połowie XX wieku.
Budowa opery
trwała 10 lat dłużej niż przypuszczano początkowo. Jørn Utzon przed
zaprojektowaniem, nigdy nie widział na żywo miejsca, w którym miała stanąć
opera, mógł opierać się jedynie na fotografiach. Główną inspiracją stały się
statki cumujące w porcie, stąd dachy budynku kształtem przypominają ogromne
żagle.
Uroczyste otwarcie opery nastąpiło w
październiku 1973 roku i uczestniczyła w nim królowa Elżbieta II.
W gmachu jest pięć sal, w których odbywają
się przedstawienia teatralne i baletowe oraz koncerty. W sali operowej mieści
się 1550 osób, w koncertowej 2700, w teatralnej 550, a w sali muzyki kameralnej
420. Na terenie opery znajdują się też sala projekcyjna, studio nagrań, pięć
restauracji, sześć barów, sklepy z pamiątkami, 60 garderób, a także kino.
Znajdują się tam też największe kurtyny świata oraz największe organy
mechaniczne, wyposażone w ponad 10 tysięcy piszczałek.
W
budynku nie obowiązuje dress code - jedynym obowiązkowym elementem ubioru, jak
zaznaczone jest na oficjalnej stronie internetowej Opery, są buty.
W
czerwcu 2007 roku budynek został wpisany na listę światowego dziedzictwa
UNESCO.
Opera w
Sydney zyskała miano nie tylko światowej klasy centrum artystycznego, ale
także symbolu współczesnej Australii.
 |
| Źródło: images2.alphacoders.com |
2. Uluru
Inaczej
Ayers Rock (nazwa ta została nadana przez europejskich osadników na cześć
premiera Australii Południowej – Henry’ego Ayersa). Święta góra Aborygenów,
czyli zachwycający znak rozpoznawczy Australii. Jest to wznosząca się nad
rozległym pustkowiem formacja skalna o rdzawo–czerwonawym kolorze .
Leży w
samym sercu kontynentu. Położona jest w
południowej części Terytorium Północnego, jednego z najsłabiej zaludnionych
obszarów federalnych Australii.
Uluru
wchodzi w skład Parku Narodowego Uluru – Kata Tjuta.
Wraz z Kata Tjuta, czyli grupą trzydziestu piaskowych „monolitów”, Uluru
stanowi największą atrakcję turystyczną całego regionu.
Znajduje
się też na Liście Światowego Dziedzictwa
Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO.
Jej
wysokość względna wynosi 348m, obwód zaś sięga blisko 9,5km. Poza ogromnym
rozmiarem, Uluru zadziwia jeszcze swoim kolorem. Prekambryjskie piaskowce, z
których zbudowana jest ta formacja skalna, zawierają przeróżne minerały,
których barwa zmienia się w zależności od oświetlenia. Z pewnością najbardziej
charakterystyczny jest wspomniany kolor rdzawo-czerwonawy. Powstaje on za
sprawą występującego obficie w piaskowcach tlenku żelaza. Ayers Rock mieni się
na czerwono głównie podczas wschodu i zachodu słońca.
Jest to
święte miejsce zarówno dla plemienia Anangu, które mieszka na terenach wokół
góry, jak i dla wszystkich Aborygenów Australii. Archeologowie znaleźli ślady
bytowania ludzi w okolicach Uluru, które sięgają 10.000 lat wstecz. Miejsce to
jest, według Aborygenów, fizycznym świadectwem czasu, gdy przodkowie tworzyli
świat. Anangu przez tysiąc lat dokumentowali swoje wierzenia i historię za
pomocą malowideł naskalnych wokół Uluru.
Wiele rysunków przedstawia historie z mitycznego
Czasu Snu (jego koncepcja sugeruje, że
czas stworzenia był obrazem sennym, a nie wydarzeniem, które rzeczywiście miało
miejsce) i są one regularnie odnawiane
przez tubylców.
Ayers Rock jest w pewnym sensie również świątynią przodków
Anangu - wierzą oni, że jaskinie znajdujące się w górze są nadal nawiedzane
przez mityczne postacie.
Niezwykłość, wyjątkowość tego monolitu, poza samą
wielkością, wynika z braku czegokolwiek na niej. Nie jest porośnięty
roślinnością. To gigantyczna powierzchnia nagiej skały, która, przechwytując i
odbijając światło słoneczne, tworzy jakby nowe źródło samoistnej energii, co
można zaobserwować z wielu kilometrów.
 |
| Źródło: worldalldetails.com |
3. Wielka Rafa Koralowa
Zwana
również Wielką Rafą Barierową. Największa na świecie rafa koralowa, położona w
północnej, tropikalnej części Queensland, widoczna także z kosmosu. Jest to
największa na Ziemi pojedyncza struktura wytworzona przez organizmy żywe.
Zajmuje
powierzchnię ponad 340 tys. km². Poszczególne jej fragmenty rozciągają się od
20 do 200 km od północno-wschodniego wybrzeża Australii. Obejmują m.in. Morze
Koralowe czy chronione lasy tropikalne.
Wiek
rafy koralowej ocenia się na ponad 18 milionów lat, a niektóre jej fragmenty
mogą być nawet dwa razy starsze. Z geologicznego punktu widzenia historia
wielkiej rafy koralowej rozpoczęła się ok. 28mln lat temu, kiedy na skutek
ruchów tektonicznych Australia została zepchnięta z południa na północny
wschód. Uformowanie się płytkiego, rozległego basenu morskiego stworzyły
doskonałe warunki do rozwoju koralowca.
Płytkie
laguny powstałe dzięki rafie są środowiskiem życia dla wielu ryb, skorupiaków
czy mięczaków.
Bogata
fauna podwodna przyciąga z kolei nurków z całego świata, jednak ze względu na
konieczność ochrony rafy napływ pasjonatów tego sportu jest ściśle kontrolowany
przez władze parku narodowego.
Powierzchnia
parku chronionego przez UNESCO rozciąga się na obszarze 346 000 km².
Sama
Wielka Rafa Koralowa nie jest jednym monolitem i składa się z około 3 tys
małych raf i wysypek.
Ze względu na olbrzymie dochody z turystyki,
szacowane rok rocznie na kilkaset milionów dolarów, nie myśli się o
potencjalnych szkodach, jakie mogą wywołać turyści. Ze względu na emisję
dwutlenku węgla, znacznie podniosła się kwasowość wody. Powoduje to, iż rafa
podatna jest na rozpuszczanie. Szacuje się, że Wielka Rafa Koralowa przestanie
przyrastać za około 20-30 lat. Trudno jednak ograniczać ruch turystyczny,
biorąc pod uwagę ogromne dochody, a równocześnie widoki, jakie czekają na
odwiedzających.
Naukowcy z Australii alarmują również, iż jedna
trzecia koralowców Wielkiej Rafy Barierowej umiera na skutek globalnego
ocieplenia. Blaknięcie koralowców wywołane wyższą temperaturą i zmianą składu
wody może przyczynić się do zniszczenia części największego ekosystemu
koralowego na Ziemi.
 |
| Na zdjęciu: Tasmański Park Narodowy |
4.
Tasmania
To najmniejszy stan Związku Australijskiego,
położony na południowo-wschodnim wybrzeżu Australii; otoczony przez wody Oceanu
Indyjskiego i Morza Tasmana.
Środkową jej część zajmują góry. Pierwotnie
zamieszkiwali ja Aborygeni tasmańscy (tzw. czarna wojna sprawiła, że wyginęli
wszyscy rdzenni mieszkańcy wyspy).
Odkryli ją w 1642 roku Europejczycy.
Pierwszy do lądu dotarł Holender Abel Janszoon Tasman, który pracował dla gubernatora
van Diemena. To właśnie jego nazwiskiem została początkowo nazwa wyspa - do
1856 roku nosiła nazwę Ziemi van Diemena. Dopiero od tej daty obowiązuje znana
dziś nazwa.
Stolicą stanu jest miasto Hobart, założone za czasów brytyjskiego kolonializmu. Reprezentuje staro angielską architekturę, urokliwie uzupełniając ze wznoszącą się za miastem Górą
Wellington.
Na całym świecie Tasmania kojarzona jest
zazwyczaj z tutejszymi przedstawicielami fauny - diabłem tasmańskim, kolczatką i dziobakiem.
Jednym z głównych symboli wyspy jest diabeł
tasmański. Dorosły przedstawiciel tego gatunku może osiągnąć 80 cm długości
oraz 10 kg wagi. Jest największym torbaczem drapieżnym, który żywi się przede
wszystkim padliną. Jego aktywność przejawia się głównie nocą. Od 2008 roku
znajdują się na liście gatunków zagrożonych wyginięciem.
Wyspa to także tutejsza wspaniała flora. Park Narodowy Dzikiej Zwierzyny
Zachodnia Tasmania to jedyne takie miejsce na naszej planecie, w którym
występuje dzika przyroda klimatu umiarkowanego półkuli południowej. Znajduje
się tu również jeden z najpiękniejszych trekkingów świata – Overland Track.
Szlak trekkingowy położony w Parku Narodowym Cradle Mountain-Lake St Clair
to 65 kilometrów trasy.
Będąc w Tasmanii, nie zapomnij odwiedzić Portu Arthur.
Ma on szczególne znaczenie dla historii wyspy
- może pochwalić się ruinami
więziennych zabudowań, portem załadunkowym i kolonialną zabudową. To
właśnie tutaj do 1877 roku istniała jedna z najsłynniejszych kolonii karnych
Brytyjskiego Królestwa. Brytyjczycy
pojawili się na wyspie w 1803 roku, ale pierwszych skazańców przysłano
tu statkiem z Anglii w roku 1830. 15 lat później liczba skazańców wynosiła
blisko połowę 60-tysięcznej wówczas populacji wyspy.
Obowiązkowym punktem podróż jest Tasmański Park Narodowy -
znajdujące się tam spektakularne klify i formacje skalne cieszą się
popularnością nie tylko wśród miłośników wspinaczki, ale przede wszystkim -
poruszających pięknem krajobrazów.
Zapierające dech w piersiach widoki czekają również na
tasmańskiej plantacji lawendy, dostępnej dla zwiedzających. Jest to największa
na półkuli południowej tego typu plantacja.
 |
| Źródło: holidaycheck.pl |
5. Park Narodowy Nambung
Czyli Pustynia Wieżyczek. To położony 245km na północny
wschód od Perth w Zachodniej Australii, powstał w 1967 roku.
To
niezwykłe miejsce słynie z żółtego, pustynnego krajobrazu - w granicach Parku
znajduje się Pustynia Pinnacles. Jej formacje skalne, niektóre liczące prawie 4
metry wysokości, powstały milion lat temu i wydają się wyrastać z piasku,
niczym gigantycznych rozmiarów kamienne drzewa. Rozrzucone po pustyni, tworzą
osobliwy krajobraz.
Na
terenie parku występują zbiorowiska trawiaste, wrzosowiska, zarośla, a także
suche lasy eukaliptusowe. Istnieje tu również wiele rodzimej fauny - w tym
kangury szare, emu, kakadu i bielik czarny.
Park założono w celu ochrony osobliwych form skalnych w kształcie wysokich
iglic, zbudowanych z jasnego wapienia, które powstały miliony lat temu w wyniku
erozji. Ich maksymalna wysokość to 5 metrów, a szerokość - 2 metry. Geolodzy
twierdzą, że w ciągu kilku wieków przestaną one istnieć - prawdopodobnie przez
silne wiatry morskie zmniejszy się ilość piasku.
Park
Narodowy Nambung przyciąga rocznie ponad 190 tysięcy turystów. Wśród obelisków
wiedzie dwukilometrowy szlak, który można pokonać samochodem bądź pieszo.
Znajdujące
się tu interpretacyjne centrum odkrywcze przybliża historię ewolucji formacji
skalnych oraz informacje na temat biologicznej różnorodności regionu.
Teren
otoczony jest oddzielonymi białymi plażami, które stanowią wspaniałe miejsce do
pływania, surfowania czy nurkowania.
Co ciekawe, mniej niż 8km od
wejścia do parku, zlokalizowane jest malownicze Kangaroo Point - nazwane na
cześć tłumów kangurów, które zbierają się na plaży o świcie i zmierzchu.
Sandra Adamczewska
Źródła:
- Uluru – Kata
Tjuta National Park Visitor Guide
-
Australia. Gdzie kwiaty rodzą się z ognia.
M.Tomalik, 2011
-
www.budowle.pl
-
www.cuda-swiata.pl
-
www.blog.bluesky.pl
-
www.swiatpodrozy.pl
-
www.rafy_ul.republika.pl
-
www.travelin.pl
-
www.blog.wyjazdyaustralia.pl
-
www.careerbreak.pl
-
www.bridestowelavender.com.au
-
www.australia.com
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz